maandag 21 maart 2011

Het parallelle universum van The Pop Gun

Het Gildenhuis in Meerhout was afgelopen zaterdag het decor voor het reünieconcert van The Pop Gun (****). De sfeer die werd opgeroepen deed denken aan het herdenkingsconcert van The Triffids, vorig jaar in Hasselt. Om maar te zeggen dat er magie in de lucht hing.

Partners in crime Frank Ermgodts en Patrick Nicasy lieten zich op het Apollo-podium bijstaan door oudgedienden Wout Berghmans op toetsen en Willy ‘Verrik’ Veraghtert achter drums, én de ‘broekjes’ Bart ‘Oop’ Atomique (Cirque Atomique en Frank De Ruyter) op gitaar en Geert Schurmans (The Scabs, Foger-T, Willy Willy & La Fayette) op bas. “Het klikte vanaf het eerste moment”, zeiden Ermgodts en Nicasy onlangs over de samenwerking. “Met het vers bloed in de rangen, lijkt alles eindelijk in zijn plooi te vallen. Binnen deze bezetting voelen we ons beter dan ooit”.
En toch zat men backstage achteraf met een dubbel gevoel. Blijkbaar was niet iedereen tevreden over het geluid. “Té hard”, vond de ene. “Té stil”, wist iemand anders. “Het publiek was niet mee”, vond een derde. Waar: er stonden wel wat ambetante toehoorders op de voorste rij, iets wat Frank Ermgodts niet ontgaan was.
Maar wat ons betreft zat het vanaf de eerste noot wél meteen juist. Het concert werd immers ijzersterk afgetrapt met het nieuwe ‘Blue Storm, Sweet Water’. Er ging een dreigende onderhuidse kracht van het nummer uit. Heerlijk was ook de lyric “She listens to the songs of Marvin Gaye, no one else can make her feel this way” in ‘Call It a Day’. Tijdens die twee eerste songs flitsten de beelden die in 1987 tijdens het concert van The Triffids in De Lux werden geprojecteerd opnieuw voorbij.
De melancholische stem van Frank Ermgodts, waarrond Patrick Nicasy zijn up-tempo en romantische synthesizer- en gitaarklanken plamuurde: het leek alsof The Pop Gun de voorbije 19 jaar nooit was weggeweest. Of om het met de woorden van iemand uit onze omgeving te zeggen: “Frank Ermgodts weet nog steeds het publiek te bespelen en Patrick Nicasy op het podium, daar wordt een mens gewoon vrolijk van!”
De setlist bestond uit een lading ‘nieuwe’ songs, die destijds de basis moesten vormden voor de derde onafgewerkte langspeler, en de meer gekende radiohits. Eén van die verse songs was het aan ‘Da Ya Think I’m Sexy’ schatplichtige ‘Dancing Moves Apollo’, een nummer dat sinds kort ook te beluisteren is via SoundCloud. De zwoele bossanovaritmes van ‘Venus’ brachten de temperatuur in de zaal op een hoogtepunt. Ermgodts nam zowaar een verhoging van het oestrogeengehalte waar!
Maar het waren zoals verwacht de klassiekers die het ’m deden: ‘Always Alone’, ‘The Game’, ‘Oh, What a Day’ en het magistrale ‘Dream’ … “It’s just a matter of time, go to sleep and you will be mine. Why don’t you give it a try, go to sleep and you will be mine. Dream, dream, dream. Dream, baby dream …” Wel een leuke gimmick als je je 16-jarige dochter Rosie - “Dé parel uit Meerhout en omstreken”, zoals ze door Frank Ermgodts werd genoemd - mee op het podium kunt zetten. Patrick Nicasy glunderde: hij was dan ook de trotse vader.
De bisronde begon ingetogen met het hemelse ‘Looking At You’. Afsluiter ‘Sugar’ swingde dan weer lekker de pan uit. Pure Echo & The Bunnymen!
Anders dan met het optreden van Boerenzonen Op Speed vorig jaar op de Apollo Fuif, zou de reünie van The Pop Gun zich niet beperken tot één concert. Wij zien ze graag nog eens terug … Waarom niet in de Sint-Gummaruskerk in het parallelle universum van Meerhout, dat luistert naar de naam Herenthout?

Setlist >>> 1. Blue Storm, Sweet Water // 2. Call It a Day // 3. Always Alone // 4. The Game // 5. Thunder // 6. Don’t Go Away // 7. Venus // 8. Walking On My Mind // 9. Oh, What a Day // 10. Ordinary Blue // 11. Dancing Moves Apollo // 12. Dream /// 13. Looking At You // 14. Sugar

Gehoord & gezien >>> The Pop Gun, in het Gildenhuis in Meerhout, op zaterdag 19 maart 2011

Geen opmerkingen: